Taylor Swift'i kıskanmak için birçok neden var. Yetenekle başlanabilir: Akademisyenler onu Shakespeare'le karşılaştırıyor.

Rekor kıran başarı: Yılın Albümü dalında 4 kere Grammy kazanan tek kişi olarak önceki aylarda müzikte tarih yazdı. Ve elbette, bir de para var: Forbes, şarkıcıyı geçen yıl milyarder ilan etti. Ancak bunların hiçbiri 34 yaşındaki süperstarı kıskanmama sebep değil.

Kıskançlığımın kaynağı, büzülmüş kırmızı dudaklarının sürekli mükemmel (Pat McGrath'ın Elson tonunu kullanıyor, bilginiz olsun) olması haricinde, Swift'in eski erkek arkadaşlarını müziğin gücüyle duygusal olarak infaz etme (ve bunu yaparken absürt miktarda para kazanma) yeteneği.

Bu nihai güç gösterisidir. Hepimizin gizlice yapmayı hayal ettiği şey bu, özellikle de bahsi geçen eski sevgili kötü davrandıysa. Arkadaşlar arasında dırdır edip dedikodu yapmak sizi ancak bir noktaya kadar idare eder. Ve sizi inciten birinden intikam alıp kendi acınızı tasdik etmek için o kişiye kamuoyu önünde hesap sormaktan daha iyi nasıl bir yol olabilir?

Belki de bunu kendi yönteminizle, pub'da bir şişe şarabı yuvarladıktan sonra paylaştığınız şifreli sosyal medya gönderileri aracılığıyla yaparsınız ve ertesi sabah onları silersiniz (Bu arada henüz böyle bir eylemde bulunmadıysanız bunu yapmayın). Elbette ki Swift bu arenada başarıyla varlık gösteren tek müzisyen olmaktan çok uzak; eski sevgilileri küçük düşürmeye adanmış koca bir müzik kanonu var. Carrie Underwood'un "Before He Cheats" (O Aldatmadan Önce) şarkısını hiç duydunuz mu?

Ancak Swift, büyük ölçüde, bunu en iyi yapan kişidir.

Bu, hiçbir yerde, adını Swift'in eski sevgilisi Joe Alwyn'in Paul Mescal ve Andrew Scott'la birlikte bulunduğu WhatsApp grubundan aldığı düşünülen The Tortured Poets Department (İşkence Gören Şairler Bölümü) adlı son albümünden daha net görülmüyor.

Swift ve Alwyn 6 yıl boyunca birlikteydiler ve ilişkileri hakkında az şey bilinse de bu müzik gayet ilginç bir hikaye anlatıyor: Kuzey Londra'daki yalnız yürüyüşlere ("Beni Heath'in yanındaki evde bıraktın"), performatif yapmacıklıklara ("Kim daktilo kullanır ki?"), büyüyen kızgınlıklara ("Sana tüm bu gençliği bedavaya sunmama izin verdiğin için kızgınım") ve bir ilişkinin trajik ölümüne yol açabilecek diğer tüm renkli tuhaflıklara atıflarla bezeli.

Swift bu konuda öylesine bir üne sahip ki şarkıcı ne zaman yeni biriyle görülse hayranları hemen ayrılık sonrası albümünün kulağa nasıl gelebileceğine dair spekülasyon yapmaya başlıyor. Burada bir cinsiyetçilik var: Bir kadının sanatını bir tür tabloid tarzı intikam alıştırmasına indirgemek. Ve şüphesiz yeni albümü, ünlü dedikodularından kırıntılar arayarak dinleyenler olacakken, Swift'in yetenekleri nihayetinde bu tür düşük seviyeli, yavan lakırtıları aşacak.

O, gizli göndermelerin kraliçesi olabilir ve hayranlarını heyecanlandırmak için haftalar öncesinden şarkı isimleri hakkında ipuçları verebilir. Ancak eski sevgililerine yönelik darbelerini asla kötü niyetle savurmuyor. Bilakis dolambaçlı, üstü kapalı ve tazeleyici bir şekilde farkındalık sahibidirler; o, başkalarına olduğu kadar kendine de sert davranır. Bu aynı zamanda zaman içinde geliştirdiği bir beceri: Bir şarkıya neredeyse eski sevgilisinin adını vermekten (1989 albümündeki Style'ın Harry Styles'a atıfta bulunduğu söyleniyor) hayranların çözüp özdeşleşebileceği labirent gibi referanslara geçti. 

Hayranların Swift'in The 1975'in solisti Matty Healy'le yaşadığı kısa süreli aşkla ilişkilendirdiği The Smallest Man Who Lived'i düşünün: "Normal kızların 'sıkıcı' olduğunu söylemiştin. Ama sabahında gitmiştin" diyerek, duygusal olgunluğa erişmemiş bir erkekle çıkmış herhangi bir kadının kendisini bağdaştırabileceği bir şekilde taşlamayla şarkı söylüyor.

Albüme adını veren parçada, flörtün ilk aşamalarında dizginleri ele alan dayanılmaz sanatçı egosuna zekice bir gönderme var:

Sen Dylan Thomas değilsin / Ben Patti Smith değilim / Bu Chelsea Oteli değil / Biz modern aptallarız.

Yine; yaratıcı kişilerle çıkan tüm yaratıcı kişiler onun ne demek istediğini tam olarak bilecektir.

Ardından But Daddy I Love Him'de bazılarının Healy veya Alwyn'e atfedebileceği ama aslında anneliğe yönelik toplumsal baskılarla ilgili olan bir hançerleme geliyor:

Onun bebeğini doğuruyorum / Hayır ama sizler yüzlerinizi görmelisiniz.

Swift'in dehası bu. Zevahirde şarkıları, bize onun kendisi hakkında bir şeyler anlatıyor gibi görünebilir. Ve bir yönden de bu, muhtemelen en kazançlı pazarlama aracıdır. Çünkü gerçekte, bize kendimiz hakkında çok daha fazla şey anlatıyorlar.

Burada hiçbir intikam yoktur ve eski sevgililere yönelik tüm imalar, her şeyden önce hikaye anlatımı uğruna yapılır. Swift'in kendisinin de albümün piyasaya çıktığını duyurduğu Instagram paylaşımında belirttiği gibi:

İntikam alınacak hiçbir şey yok, yaralar iyileştikten sonra hesaplaşılacak hiçbir şey yok. Daha fazla tefekkürle birlikte, birçoğunun kendimden kaynaklı olduğu ortaya çıktı.

Sözlerini şöyle sürdürüyor:

Bu yazar, gözyaşlarımızın bir sayfadaki mürekkep biçiminde kutsal hale geldiğine dair sağlam bir inanca sahip. En üzücü hikayemizi anlattıktan sonra ondan kurtulabiliriz.

Ve böylece Swift, sadece toplumsal utanç ve yargının zincirlerinden değil, aynı zamanda herhangi birinin ona empoze etmeye çalıştığı herhangi bir anlatıdan da kurtulmuş oldu. Bunlar onun sözleri; kontrol onda. Ve bunun için onu kıskanmak cazip gelse de belki de hayranlık, daha iyi bir yaklaşımdır. Ne de olsa yapabilsek hepimiz yapmaz mıydık?

 

https://www.independent.co.uk/voices

Independent Türkçe için çeviren: Eren Umurbilir